Kiezen

Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer 'last' krijg aan het maken van een keuze. Het hoeft dan nog niet eens een keuze te zijn die gepaard gaat met het uitgeven van geld. In het verlengde daarvan heb ik ook eens goed naar mezelf gekeken en ik kom er achter dat ik ook zoveel verleidingen tegenkom.

Soms kies ik dan ook voor iets wat niet een bijdrage, ook niet indirect, aan mijn doelen of aan mijn prioriteiten geeft. Spijt krijg ik er dan niet van, maar ik bedenk me dan achteraf wel van ''Kan dat een volgende keer ook anders?''. Een vriend van mij vertelde gisteravond dat het eigenlijk ook wel een beetje de huidige maatschappij is, we willen alles en alles is er in overvloed. Ik geloof zeker dat dit er invloed op heeft, toch blijf ik het lastig vinden hoor. Voor mezelf heb ik wel besloten om iets strikter naar mezelf te zijn en misschien ook maar simpel 'NEE' te zeggen, want dat kan ik wel maar moet het meer doen!

Verder heb ik nu vakantie van, op 1 dag na, twee weken! Die heb ik vandaag meteen goed besteed met het wegwerken van wat achterstallig administratie, nog even wat nota's voor mijn zorgverzekering klaar gemaakt om die te declareren etc. Geeft weer een fijn gevoel nu dat, nagenoeg, klaar is!

Besparing?

Gister had ik een hele drukke dag op school, moduulopdracht hier en college daar. S'avonds had ik een leuke avond gepland staan met een jongen die ik toch wel erg leuk vind.... ;o) En in alle drukte, ik was heel erg laat (lees: net voor 0300 uur) thuis, vergeten mijn mobiele telefoon op te laden.

Vanochtend in de trein onderweg naar school viel hij uit! Gelukkig heb ik altijd een oplader in mijn tas en heb hem tijdens een college even in een stopcontact gedaan in de collegezaal, zodat hij kon opladen. Toen bedacht ik me later, dat is eigenlijk ook een besparing waar ik helemaal niet bij stil stond. Maar zijn dit soort besparingen niet wat overdreven? Ik bedoel, ik kan het me niet voorstellen om me voor te nemen altijd mijn telefoon ergens anders op te laden dan thuis.

Blij!

Ik ben even heel blij met mijn salaris! Of eigenlijk, met het gedeelte van mijn salaris wat ik heb kunnen overschrijven naar mijn spaarrekening. Dat is voor deze maand een bedrag van €400,- en dat tikt dan leuk bij dacht ik zo..

Het salaris uit mijn bijbaan is elke maand wisselend, omdat ik niet een vast aantal uren werk per week. En van mezelf mag ik van mijn salaris elke maand een bedrag van €250,- voor mezelf houden en de rest schrijf ik (afgerond) over naar mijn spaarrekening. Elke 10e (indien dat een werkdag is) komt mijn salaris binnen, maar door een defect aan mijn EasyKey (om mee in te loggen op internetbankieren) had ik nog niets kunnen bekijken.

Routine

Ik heb inspiratie opgedaan uit het boek 'Simplify Life' en 'Lucht in je leven' van Sjoukje van de Kolk!

Eerlijk is eerlijk, het boek Lucht in je leven vind ik veel overeenkomsten hebben met Simplify Life, er staan ook letterlijk een aantal keren dezelfde dingen in. Maar goed, terug naar ik en mijn inspiratie! Als ik het voor mezelf samenvat en laat reflecteren op mijn huidige leven dan heb ik routine nodig. Dit zou mijn leven een stuk makkelijker maken, dan hoef ik over dat soort (eigenlijk domme dingen) niet meer na te denken. En ik ga nu van het routine krijgen een prioriteit maken, ik ben al gestart met als ik thuis kom van school, werk of waar dan ook van, ik vanaf vandaag direct mijn tas op zijn vaste plaats (heb ik hem gegeven) neer ga zetten en de inhoud (studieboeken, leesvoer of andere inhoud) direct opbergen en wegzetten.

Zo wil ik dat ook met andere dingen. Want ik erger me nu bijvoorbeeld aan mezelf als ik wéér op mijn etage zoekende ben naar mijn afstandsbediening of telefoonoplader, die na het gebruik ergens beland en ik gierende hartkleppen krijg de volgende keer als ik hem nodig ben en niet kan vinden, ook daar ben ik klaar mee.

En op die manier ga ik nu nadenken over dingen die ik doe. Ergens ben ik nu ook nieuwsgierig naar wat het me zal opleveren, zal het mijn dagelijkse ritme en gangetje ook echt versimpelen of juist niet? Herkennen mensen dit?

Luxe, of niet dan?

Ik blijf het moeilijk vinden om bepaalde zaken eens over te slaan of helemaal niet meer te doen. Heel erg hou ik van 'verwennerij voor mezelf'. Sterker nog, ik draai een hele 'cyclus' af voor mezelf. Zo neem ik elke 10e dag 12 minuten aan zon, kijk ik elke 6 weken in de spiegel bij de kapper en ongeveer iedere 4 maanden ga ik langs bij de mondhygiëniste om mijn gebit stralend te houden. Verder worden mijn voeten iedere 6 weken gepedicuurd en zo zijn er nog wel wat dingen..

Is dit nu luxe of... Voor mezelf vind ik van niet! Wanneer ik het niet doe, dan heb ik het idee dat ik mezelf aan het verslonzen ben. Als ik mijn cyclus gewoon volg dan voel ik me fijn, dan zit ik lekkerder in mijn vel en ben ik écht IK, kortom: dan straal ik (meer). Daarnaast werk ik in de bediening en dan vind ik het (extra) belangrijk om er verzorgd en goed uit te zien.

Alleen het financiële aspect vind ik soms weleens moeilijk en zet me weleens tot denken aan: ''Wat zou er anders voor mij zijn om die 15 euro van de zonnestudio eens anders te besteden?'' Het gaat niet om het feit dat ik dat geld niet heb, want dat is er wel. En er flitst een enkele keer ook weleens door mijn gedachten, hoe ik het zou moeten doen mocht ik ooit dat geld niet meer hebben? Of, hoe doen anderen dat toch? Lastig soms... Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat wanneer ik dan weer in de stoel van de kapper zit ik dat dan juist weer vergeet.

Mezelf in vogelvlucht introduceren..

Ik wilde heel graag mijn blog 'officieel' met dit bericht beginnen maar toen kwam het tv programma 'Naaste familie' en daar móest en zou ik even over schrijven.. Haha, afijn, dan nu de herkansing!

Ik gaf geld uit en niet te zuinig ook! Het besef kwam ineens, op een middag toen ik met mijn beste vriendin, in gsprek raakte over 'later'. Ik was toen 22 en ons gesprek ging over dingen als het kopen van een huis, hoe het ons later toch zou vergaan en wat we allemaal wel wilden hebben en doen. Op dat moment had ik bijna een jaar een baan als intercedent voor 36 uur, die baan kreeg ik aangeboden (meteen een aanstelling voor onbepaalde tijd) na het afronden van mijn stage vanuit mijn MBO Personeel & Arbeid opleiding en ik woonde nog steeds met mijn beste vriendin in de flat waar we tijdens onze studies waren ingetrokken.

Toen ging ik nadenken, want vaste lasten had ik amper. De huur en andere vaste lasten werden gesplitst en voor ons was dat per persoon een bedrag van +/- €400,- en de rest van mijn salaris verdween in mijn sociale leven, in het kopen van kleren en in persoonlijke verzorging enzovoort. Eén van mijn hoogtepunten, nu achteraf gekeken, was dat ik op een gegeven moment 13 verschillende parfums had waarvan ik er ongeveer 3 echt regelmatig gebruikte en wanneer er 1 flesje leeg was dan moest en zou die bijgekocht worden.

Het roer ging om.. Ik was niet meer gelukkig in mijn baan, ik stond stil in mijn ontwikkeling en ik begon mensen van mijn eigen leeftijd om mij heen te missen. Continu dacht ik ook: ''Is dit het dan nu?'' Ik was als 21/22-jarige in een landelijk bedrijf, met ruim 500 medewerkers, de jongste en ik was niet meer mezelf. Heel impulsief heb ik toen een HBO school gebeld, opleiding Personeel & Arbeid, voor een kennismakingsgesprek en besloten om weer voltijd naar school te gaan. Kort daarop ben ik ingesprek gegaan met mijn vestigingsmanager en is er een vaststellingsovereenkomst opgesteld en kreeg ik bijna 2 maand salarissen mee. In de tussentijd had ik mijn deel van de gezamelijke flat opgezegd en verhuisde ik, na ongeveer 3 jaar op mezelf te hebben gewoond, terug naar mijn ouders.

Het verdiepen in het consuminderen kwam toen echt op gang en ik werd minder impulsief als dat ik eerst was, ik ben nog steeds wel impulsief maar nu  met iets meer overweging. Ik ging nadenken over hoe alles werkte, belastingen, toeslagen, vermogensheffing enzovoort en ik ontdekte bij mezelf dat ik er enorm rustig van word. In die periode ben ik gegroeid als persoon en nu wil ik mezelf steeds een stap verder ontwikkelen en mijn eigen reis volgen en delen met anderen via het internet, zo ontstond 'Eigenstewijste' omdat ik het allemaal zelf wil doen en er wijzer van wil worden!

Naaste familie..

In één zin: een prachtig programma! Een programma waarvan ik alle aankomende afleveringen wil zien. Het idee dat een gezin, waarin het (financieel) goed gaat, een ander gezin de helpende hand toe wil reiken om zo zélf weer verder te komen, spreekt me ontzettend aan. Via uitzendinggemist heb ik het terug gekeken, wat ik vaak doe met tv programma's omdat ik het soms door mijn werk niet diezelfde avond kan zien.

In deze aflevering (de aflevering van 30/09/2010) zie ik ook dingen die ik moeilijk kan begrijpen en die ik mij, vanuit mijn referentiekader, niet kan voorstellen. Dat de tienerzoon uit het 'arme' gezin, als ik het goed heb is hij nu een jaar of 17, geen bijbaan heeft maar dat hij wel 3 avonden naar de sportschool gaat en dit ook ergens nog normaal vindt. Terwijl de tienerdochter uit het 'rijke' gezin een bijbaan heeft in een eetcafé en zodoende haarzelf vaardigheden wil leren en zelfstandig wil zijn, want ze wil bijvoorbeeld haar telefoonabonnement zelf betalen.

Ik herken dit bij mezelf. Opgegroeid als enig kind in een ondernemers gezin en een ondernemers familie, heb ik ergens toch een andere moraal mee gekregen m.b.t. werken en iets willen bereiken of doen. Wil ik iets (doen), dan zal ik dat zelf moeten doen of ik zal er iets voor moeten doen en voorbeelden daarvan heb ik vanuit mijn directe omgeving te over.

Komt het uiteindelijk niet neer op je eigen zelfstandigheid?